βλαττίον (N°2027)

ἅγιον εὐαγγέλιον τὸ μέγα, ἔχον ἐντὸς τοὺς τέσσαρας εὐαγγελιστὰς διὰ χρωμάτων και χρυσοπετάλων, κεφαλαίων τε χρυσῶν καὶ ἐξομπλίων, ἐνδεδυμένον βλαττίου ὀξέου λευκοῦ, ἔχον κόσμια ἀργυρᾶ διάχρυσα, εἰς τὸ ἕν σανίδι, κατὰ τὸ μέσον, τὸν Χριστὸν σταύρωσιν, σταυρὸς δὲ τὸ σχήμα, ὡσαύτως καὶ γαμμάτια τέσσαρα, τοῦς τέσσαρας Εὐαγγελιστὰς στασίδια, κατὰ τὸ ἄκρον δὲ αὐτῶν λαιμία στρογγυλὰ καὶ καρφία λευκᾶ ἀργυρᾶ ἀναλοῦντα τὰς αὐτὰς εἰκόνας προσηλοῦσθαι τῷ σανιδίῳ· εἰς δὲ τὸ ἕτερον σανίδι τοῦ αὐτοῦ εὐαγγελίου σταυρὸς καὶ γαμμάτια ἀργυρὰ διάχρυσα ἄνευ εἰκόνων, ὡσαύτως καὶ τζινοθήκα ἀργυρᾶ μετὰ μετάξης πεπλεγμένα ζυγὰ

Étoffe de soie qui couvre une reliure [1]. Pour un autre exemple, cf. [2]. Sa couleur est "oxys leukos", soit "pourpre blanche", cela qualifie-t-il une teinte claire de pourpre ? cf. Martiniani-Reber 1999, p. 296, qui interprète ainsi le terme "leoconblatea" (Liber Pontificalis, II, p. 13), qui est une déformation de λευκόβλαττια. Elle affirme : "On sait que ce colorant pouvait effectivement être utilisé en faible concentration, donnant ainsi une teinte très claire." Mais, dans notre cas, il pourrait aussi s'agir d'une étoffe bicolore, pourpre et blanche.

BOOK / BOOKBINDING

January 1, 2014 00:00